Ostatnio dzięki moim doświadczeniom uczę się niezwykle ważnych rzeczy o mojej psychice.
W przeciągu ostatnich kilku miesięcy w czasie sesji pięć razy przerwałam zabawę, z czego trzy razy - moim Sygnałem, zaś dwa razy mówiąc coś w kategorii "nie wiem czy potrafię to zrobić".
Gdybym miała strzelać jakie były powody użycia sygnału i nie wiedziała, jakie to były sytuacje, to założyłabym, że trzy pierwsze były bardziej intensywne, niż dwie pozostałe, że zagrożenie było większe, ale tak nie było.
Różnica była taka, że w pierwszych trzech przypadkach nie mogłam mówić, a sygnałem było "odklepanie" jak w matę.
Kiedy patrzę z perspektywy czasu na wszystkie te sytuacje uważam, że mogłam, a nawet powinnam była użyć sygnał w tych drugich dwóch sytuacjach, ale tego nie zrobiłam.
Dlaczego?
Włączają się problemy wychowania i traumy, które każą mi w pierwszej kolejności myśleć o tym, jak w tej sytuacji poczuje się druga osoba (racjonalny umysł podpowiada, że, do jasnej cholery, jak ma się poczuć wiedząc, że ukrywasz przed nią fakt chęci użycia sygnału?), dodatkowo wewnętrzne przekonanie o tym, że nie wiem, gdzie tak naprawdę mieszczą się moje granice - czy to już tu, czy dopiero za chwilę?
Oczywiście, jest też chęć przedłuzenia zabawy, mimo dyskomfortu, bo przecież nie jest on tak wielki... ale czytam kolejny artykuł na FL, po którym zdaję sobie sprawę, że ten cholerny Sygnał nie jest dla mnie.. to znaczy - nie tylko dla mnie. Jest też dla osoby dominującej, by wiedziała, że nie robi mi krzywdy, by mogła mi jej nie zrobić.
Zaczynam się zastanawiać nad tym, jak bardzo potrzebna byłaby mi taka sesja, którą wymyślił mój Merkury gdy rozmawialiśmy po naszej pierwszej sesji, kiedy (och ironio) mówiłam mu o tym, że ulegli często nie chcą korzystać z Sygnału. M. wpadł na pomysł, by ZADANIEM osoby uległej było powiedzieć swój Sygnał, gdy nastąpi jakaś rzecz. W scenie.
Myślę, że to wspaniały pomysł, bo oswaja Sygnał, demitologizuje go, a przede wszystkim - myślę, że sprawi, że jego użycie będzie łatwiejsze.
